Selamat pagi lieve lezers! Apa kabar?? We hebben inmiddels eiland gehopt en we zijn op Bali! De reis ernaartoe ging uiteraard anders dan gepland en zelfs de berichten die op de avond van vertrek aan jullie medegedeeld zijn via de blog waren geen woord van waar (sorry voor degene die al met atlassen en punaises aan de gang waren geweest). De busreis terug naar Semarang is wel nog doorgegaan en we hebben ons op het station af laten zetten. Daar waren we in een heel ander gedeelte van de stad dan bij ons eerste bezoek. Toch mooi ff meegepikt om het beeld van deze stad iets in aanzien te doen stijgen. Op het station kwamen we erachter dat er een nachttrein naar Malang ging om 22.30u. Omdat we niks liever doen dan grote steden vermijden (zeker als ze bekend staat om haar nare drukke onoverzichtelijke busstation) besloten we dit maar te doen. En zelfs een overnachting in Semarang was dus niet nodig. Wel een hele hoop tijd te overbruggen, dus hebben we het dichtstbijzijnde goed uitziende restaurant uitgekozen om urenlang te kaarten, in etappes een maaltijd te verorberen en elkaar en het personeel wezenloos aan te staren. Toen was het eindelijk tijd (jeej) om de nachtelijke treinrit aan te gaan met stoeltjes in een hoek van 80graden waarin je onmogelijk kon zitten, laat staan hangen of liggen en een airco van rond het vriespunt (die truien toch niet voor niks meegenomen). Toen de zon opkwam hadden we natuurlijk een prachtig uitzicht wat Soll precies gemist heeft (toch wat moe geworden), maar waar Boddie gelukkig nog wat van heeft kunnen vastleggen. Aangekomen in Malang wisten we dat we een goede keuze gemaakt hadden, dit voelt als een relaxte stad! Volgens de boeken de 2e grote stad van Java, maar het heeft iets dorpachtigs en het is minder hectisch qua verkeer (hoewel het oversteken ook hier een uitdaging blijft). We zijn langer dan een week in deze stad gebleven en hebben bar weinig uitgevoerd. Het kwam eigenlijk neer op hele dure ice coffee drinken bij 'Java dancer' en dit compenseren met hele goedkope saté tempé eten bij 'house of juminten'. We hebben op twee verschillende plekken overnacht, waardoor het iets minder opviel dat we hier veel te lang zijn blijven rondhangen :-) Bij Jona's zijn we er na een paar dagen uitgegooid omdat we plaats moesten maken voor de vergadering van een bejaarden aerobics klasje. Via hun hebben we een tour naar de Bromo vulkaan gemaakt met privé chauffeur. Maar zo privé als de rit was zo massaal was het bezoek aan de vulkaan. Hordes lokale mensen komen hierheen om de zonsopgang te bekijken en vervolgens de vulkaan te beklimmen. De 'zand zee' eromheen is echter zo uitgestrekt dat het soms toch nog lukt je met z'n tweeën te wanen. De klim naar de krater was nog best pittig en van korte duur omdat de diepte van de vulkaan in combinatie met vrij veel mensen en een vervallen hekje bij Boddie niet geheel het gevoel opriep daar heul lang te willen staan. Bij terugkomst kregen we een ontbijtje van de Holland Bakery (met broodjes die ik in Holland echt nog nooit ben tegengekomen) en werden we weer veilig terug naar Jona's gebracht. Tweede deel van ons verblijf in Malang brachten we door in de Kampong Backpackers. Zoals de naam al aangeeft zijn hier veel backpackers te vinden en hangt er ook zo'n typisch sfeertje. Lekker hangen enzo. En het wilde ook maar niet lukken om te bedenken waar we nou eigenlijk heen wilde. Soms bedachten we wel iets, maar leek de reis er naartoe weer wat ingewikkeld en namen we een dagje extra bedenktijd. Iets langer in een stad blijven hangen is ook wel weer leuk en elke keer als je rondloopt zie je weer wat anders en maak je weer wat anders mee. Het zou zomaar kunnen dat Soll binnenkort op een billboard te zien is als voorbeeld voor het 'witte' ideaalbeeld van de Indonesiërs. Als ik er een beetje verschrikt uitzie komt het omdat het niet geheel vrijwillig was. Voor ik het in de gaten had zat ik onder de witte crème en met allerlei camera's op me gericht. Toen ik in het wit geschminkte gezicht van de meisjes keek begon me iets te dagen.. :-) Afijn, om een lang verhaal kort te maken: we namen de nachtbus naar Bali. Lovina Beach om precies te zijn. Geen fijne rit waarbij de chauffeur die in een stuk twaalf uur moest rijden zo gevaarlijk mogelijke weg situaties creëerde om zichzelf wakker te houden. Maar toch goed aangekomen. In het donker van de vroege ochtend werden we uiteraard al opgewacht door iemand die ons wel een hotelletje kon wijzen. Welkom in Lovina! Wanna make a tour? Snorkling? Diving? Yes? To the dolphins? Today is very cheap! Yes? Need transport? Massage? Taxi? Maybe tomorrow? Come look in my shop. I make good price for you. No business just helping a friend. Yes? Only for you very cheap discount. I want good luck for you and me. Only today. Don't tell it's our secret. Want to go see dolphins today? Special painting? Nice shelp with a taauwtje! Don't worry very cheap. Good for your karma. Not many tourist so now is very cheap. Maar daar trappen Boddie & Soll niet in, dus we hebben alleen maar een paar dingen gekocht die we toch al heel hard nodig hadden (zoals schilderijen) en die echt heel goedkoop waren (zo goedkoop dat we er een gratis fluit bij kregen) ;-) Soll heeft hier een heerlijk tropische muggenziekte opgelopen en brengt de helft van haar tijd door op de wc (vandaag gaat het gelukkig weer wat beter). Boddie zag zijn kans schoon om eindelijk een scooter te huren (Soll beetje bank??) en heeft een mooi tripje naar de gitgit watervallen gemaakt. De volgende dag maakte hij diepe indruk op Soll door met haar achterop als een echte ervaren driver inclusief toeteren en inhalen naar een prachtig vulcanisch meer inde bergen te rijden. Het wordt nu tijd om door naar de volgende plek te gaan en de vriend van Boddie die ook op Bali is op te gaan zoeken. Als de gezondheid het toelaat nemen we morgen een busje naar Den Pasar. Maar je weet nooit hoe het loopt! Sampai nanti!