Boddie & Soll hebben eindelijk weer es wat te vertellen

Lieve lezers! Terug van weggeweest! Uiteraard hebben we niet stil gezeten, dus kunnen we jullie verblijden met een verslag van tientallen pagina's.. Doen we dus niet. In plaats daarvan even alle highlights op een rijtje: Kuta (Bali); super toeristisch en veel te duur oord waar we bijna twee weken hebben rondgehangen (why???). Belangrijkste bezigheden: - Onze surfskills aanzienlijk verbeteren - Surflichamen van Indonesiërs bewonderen - Chillen met Eka (vriend van Boddie) en Addi (vriend van Eka) - Tripje naar Ubud met Eka en neef van Eka die ons op een enorm leuk restaurantje wees waar we gegeten hebben bij een prachtig uitzicht wat niet gratis bleek te zijn (konden we een week van slapen) - Elke dag iets nieuws bedenken om opdringerige verkopers te weren - Pizza's eten, heel veel pizza's! - Yoghurt met fruit en muesli eten - Visum verlengen (Jeej!) en daar slechts een week op wachten en dan bijna ook nog een weekend als we niet hadden aangedrongen en gesmeekt dat we ECHT weg wilden - Zonsondergang bekijken samen met een miljoen anderen, maar toch elke avond weer prachtig - In airco shopping malls rondhangen (en dan ook maar een beetje shoppen voor slippers/ zonnebril/ zwembroeken enz want dat vergeet je natuurlijk als je op vakantie gaat) - Koffie met heel veel suiker drinken - Massage voor Boddie van een 80 jarig vrouwtje nadat Soll haar had afgewezen (your girlfriend is jalous?) - Tattoos in de meest rare vormen, groottes, kleuren bewonderen op de meest aparte, opvallende, vreemde plekken bij voornamelijk Australiërs in verschillende hoedanigheden - Scooters ontwijken (pfffffffff,die mogen echt overal rijden en schijnen overal voorrang te hebben) - Ontdekken dat Nederland achterloopt als het gaat om Mc Delivery - Een hele nacht kotsen (Boddie) Padangbai (Bali); schattig havenplaatsje om even helemaal tot rust te komen! Hier vertrekt de boot naar de Gili eilanden, waar veel mensen vanuit Bali heen gaan. Wij zijn wat langer gebleven omdat Boddie moest herstellen, maar ook omdat het hier superfijn bleek te zijn! Rustig, mooie strandjes, fijne restaurantjes en een relaxte sfeer. Precies wat we nodig hadden. Daarna weer het toerisme ingedoken: Gili Trawangan: leuk voor een fietstochtje en wat prachtige uitzichten. We hadden een hele fijne homestay met fijne mensen, maar verder vonden we sfeer vrij naar, veel te veel toeristen voor zo'n klein eiland, maar ook echt onvriendelijke locals. Jammer. Gelukkig nog twee kansen. Gili Meno: zo'n klein eilandje dat je het snel gezien hebt, ook een apart sfeertje. Getwijfeld of we dat derde eiland nog wel moesten doen. Toch gedaan, gelukkig! Gili Air: hier voelde we ons helemaal thuis. Yogales gevolgd (bij een Nederlands meisje hahaha), gewandeld, gezwommen, gesnorkeld, elke ochtend banana pancakes gegeten, mango's van onze gastouders gekregen, gevochten met insecten op ons balkon, elke dag voor 9 uur naar bed en om half 6 weer op. De omgeving waar we vanuit ons bungalowtje op uitkeken was super rustgevend met wat geitjes en koetjes op de achtergrond en een bloemen/cactustuintje naast ons huisje. 's Ochtends zag je vanaf ons balkon de zon opkomen. Af en toe een fietser en wat langslopende schoolkinderen. Scooters en auto's zijn niet toegestaan op de eilanden. Het regenseizoen begint langzamerhand op gang te komen, paar plensbuien gehad, maar de meeste regen van afstand gezien op Lombok waardoor wij konden genieten van het regenboogeffect:-) Senggigi (Lombok) Strand bekeken, nat geregend, vissers met vliegers bekeken, lekkere kip met bijzondere groente gegeten, mango's gekocht en aardappel gejat (onder toeziend oog), verhalen uitgewisseld met een Engelsman (Nederland? Ja ik denk dat ik daar geweest ben, maar heel Noord-Europa is hetzelfde voor mij.. ??), bekenden uit Bali tegengekomen (grappig). Kuta (Lombok) Gek genoeg het tegenovergestelde van Kuta op Bali. Er is hier weinig (alleen wel honderden kinderen die in perfect Engels armbandjes komen verkopen en echt veel vasthoudender zijn dan hun volwassen collega's. De eerste dag hebben we geluncht met zes kinderen aan tafel. Best hilarisch, maar daarna irritant. Please buy one just for helping a child so i can go to school tomorrow.. We hebben twee dagen een scooter gehuurd en over onbegaanbare wegen (eigenlijk geen wegen) langs de kust gereden. Zoooo mooi daar, geen woorden voor. Of nou ja een paar voor het idee; blauwe zee, wit strand, rotsen, bergen, eindeloze uitzichten. We hadden een leuke homestay met een lieve ibu die ons zomaar koffie kwam brengen en gezellige buren; John uit Duitsland die daar ongeveer woonde (surfwalhalla voor ervaren surfers) en Jack uit Australië die nooit uitgepraat raakte. Daarna na een 30 uur durende reis met bussen en boten in Flores beland. Hier hebben we een tripje naar Rinca Island gemaakt (Komodo national park) om dragons (reuze hagedissen) te spotten. Best beangstigend. Lekker gehiket over het eiland en ook nog buffels, herten, vogels, gekko's en mooie natuur gezien. Nu nog even aan het genieten van gewoon hier zijn; lekker wassen, dingen aan elkaar lijmen, nieuwe boeken scoren. Morgen verder oostwaarts! Liefs!!!!!

Boddie & Soll hangen de toerist uit

Selamat pagi lieve lezers! Apa kabar?? We hebben inmiddels eiland gehopt en we zijn op Bali! De reis ernaartoe ging uiteraard anders dan gepland en zelfs de berichten die op de avond van vertrek aan jullie medegedeeld zijn via de blog waren geen woord van waar (sorry voor degene die al met atlassen en punaises aan de gang waren geweest). De busreis terug naar Semarang is wel nog doorgegaan en we hebben ons op het station af laten zetten. Daar waren we in een heel ander gedeelte van de stad dan bij ons eerste bezoek. Toch mooi ff meegepikt om het beeld van deze stad iets in aanzien te doen stijgen. Op het station kwamen we erachter dat er een nachttrein naar Malang ging om 22.30u. Omdat we niks liever doen dan grote steden vermijden (zeker als ze bekend staat om haar nare drukke onoverzichtelijke busstation) besloten we dit maar te doen. En zelfs een overnachting in Semarang was dus niet nodig. Wel een hele hoop tijd te overbruggen, dus hebben we het dichtstbijzijnde goed uitziende restaurant uitgekozen om urenlang te kaarten, in etappes een maaltijd te verorberen en elkaar en het personeel wezenloos aan te staren. Toen was het eindelijk tijd (jeej) om de nachtelijke treinrit aan te gaan met stoeltjes in een hoek van 80graden waarin je onmogelijk kon zitten, laat staan hangen of liggen en een airco van rond het vriespunt (die truien toch niet voor niks meegenomen). Toen de zon opkwam hadden we natuurlijk een prachtig uitzicht wat Soll precies gemist heeft (toch wat moe geworden), maar waar Boddie gelukkig nog wat van heeft kunnen vastleggen. Aangekomen in Malang wisten we dat we een goede keuze gemaakt hadden, dit voelt als een relaxte stad! Volgens de boeken de 2e grote stad van Java, maar het heeft iets dorpachtigs en het is minder hectisch qua verkeer (hoewel het oversteken ook hier een uitdaging blijft). We zijn langer dan een week in deze stad gebleven en hebben bar weinig uitgevoerd. Het kwam eigenlijk neer op hele dure ice coffee drinken bij 'Java dancer' en dit compenseren met hele goedkope saté tempé eten bij 'house of juminten'. We hebben op twee verschillende plekken overnacht, waardoor het iets minder opviel dat we hier veel te lang zijn blijven rondhangen :-) Bij Jona's zijn we er na een paar dagen uitgegooid omdat we plaats moesten maken voor de vergadering van een bejaarden aerobics klasje. Via hun hebben we een tour naar de Bromo vulkaan gemaakt met privé chauffeur. Maar zo privé als de rit was zo massaal was het bezoek aan de vulkaan. Hordes lokale mensen komen hierheen om de zonsopgang te bekijken en vervolgens de vulkaan te beklimmen. De 'zand zee' eromheen is echter zo uitgestrekt dat het soms toch nog lukt je met z'n tweeën te wanen. De klim naar de krater was nog best pittig en van korte duur omdat de diepte van de vulkaan in combinatie met vrij veel mensen en een vervallen hekje bij Boddie niet geheel het gevoel opriep daar heul lang te willen staan. Bij terugkomst kregen we een ontbijtje van de Holland Bakery (met broodjes die ik in Holland echt nog nooit ben tegengekomen) en werden we weer veilig terug naar Jona's gebracht. Tweede deel van ons verblijf in Malang brachten we door in de Kampong Backpackers. Zoals de naam al aangeeft zijn hier veel backpackers te vinden en hangt er ook zo'n typisch sfeertje. Lekker hangen enzo. En het wilde ook maar niet lukken om te bedenken waar we nou eigenlijk heen wilde. Soms bedachten we wel iets, maar leek de reis er naartoe weer wat ingewikkeld en namen we een dagje extra bedenktijd. Iets langer in een stad blijven hangen is ook wel weer leuk en elke keer als je rondloopt zie je weer wat anders en maak je weer wat anders mee. Het zou zomaar kunnen dat Soll binnenkort op een billboard te zien is als voorbeeld voor het 'witte' ideaalbeeld van de Indonesiërs. Als ik er een beetje verschrikt uitzie komt het omdat het niet geheel vrijwillig was. Voor ik het in de gaten had zat ik onder de witte crème en met allerlei camera's op me gericht. Toen ik in het wit geschminkte gezicht van de meisjes keek begon me iets te dagen.. :-) Afijn, om een lang verhaal kort te maken: we namen de nachtbus naar Bali. Lovina Beach om precies te zijn. Geen fijne rit waarbij de chauffeur die in een stuk twaalf uur moest rijden zo gevaarlijk mogelijke weg situaties creëerde om zichzelf wakker te houden. Maar toch goed aangekomen. In het donker van de vroege ochtend werden we uiteraard al opgewacht door iemand die ons wel een hotelletje kon wijzen. Welkom in Lovina! Wanna make a tour? Snorkling? Diving? Yes? To the dolphins? Today is very cheap! Yes? Need transport? Massage? Taxi? Maybe tomorrow? Come look in my shop. I make good price for you. No business just helping a friend. Yes? Only for you very cheap discount. I want good luck for you and me. Only today. Don't tell it's our secret. Want to go see dolphins today? Special painting? Nice shelp with a taauwtje! Don't worry very cheap. Good for your karma. Not many tourist so now is very cheap. Maar daar trappen Boddie & Soll niet in, dus we hebben alleen maar een paar dingen gekocht die we toch al heel hard nodig hadden (zoals schilderijen) en die echt heel goedkoop waren (zo goedkoop dat we er een gratis fluit bij kregen) ;-) Soll heeft hier een heerlijk tropische muggenziekte opgelopen en brengt de helft van haar tijd door op de wc (vandaag gaat het gelukkig weer wat beter). Boddie zag zijn kans schoon om eindelijk een scooter te huren (Soll beetje bank??) en heeft een mooi tripje naar de gitgit watervallen gemaakt. De volgende dag maakte hij diepe indruk op Soll door met haar achterop als een echte ervaren driver inclusief toeteren en inhalen naar een prachtig vulcanisch meer inde bergen te rijden. Het wordt nu tijd om door naar de volgende plek te gaan en de vriend van Boddie die ook op Bali is op te gaan zoeken. Als de gezondheid het toelaat nemen we morgen een busje naar Den Pasar. Maar je weet nooit hoe het loopt! Sampai nanti!

Boddie & Soll hebben het druk!

Selamat malam lieve lezers! Na al wat nieuwsgierige geluiden uit verschillende hoeken gehoord te hebben eindelijk weer een teken van leven uit het verre Indonesia! Daar waar bij jullie de herfst reeds is ingetreden (het is alweer oktober sjesos!) laat het regenseizoen hier nog even op zich wachten. Elke dag schijnt het zonnetje ons weer stralend tegemoet! Eigenlijk is de hitte niet te harden, maar ook dat went :-) Zoals gezegd zijn we nog een paar dagen aan de kust gebleven om vervolgens met de trein naar Yogyakarta te gaan. Een grote stad, ook druk, maar op een andere manier en qua sfeer veel relaxter. Een echte shopstad met overal kraampjes langs de weg waar ze vooral veel van hetzelfde verkopen voor weinig (na afdingen). Veel bezienswaardigheden zijn op loopafstand dus we hebben de eerste dag een soort van 100% Yogyakarta stadswandeling gemaakt. Af en toe stonden we voor een gesloten hek wegens vrijdag-alles-gaat-vroeg-dicht-moslimdag. Ook nog een immense pasar bezocht met meerdere verdiepingen, waar Boddie zich heeft laten adviseren over haargroei producten en we van een bapak even aan z'n kruiden mochten ruiken. Verder hebben we vanuit hier de tempels van Borobudur bezocht, best leuk, maar dan toch minder indrukwekkend dan de reisboekjes doen vermoeden. Onze homestay was heel fijn met dakterras en een kast met Nederlandse boeken. Namens de smaakboddie kan ik melden dat de nasi goreng die hier voor het ontbijt gemaakt werd voorlopig op 1 staat! Mede door het hoge gehalte Nederlanders hadden we wel weer zin om door te gaan en hebben we voor de volgende bestemming de iets minder toeristische plaats Solo uitgekozen. Een niet al te lange treinreis en een vervolgens veel te lange wandeling later bleken hier inderdaad weinig toeristen, maar ook geen kont te doen. Een eetgelegenheid was nauwelijks te vinden en het hostel wat ons het paradijs beloofde was meer een soort gevang (we zaten letterlijk opgesloten) en zo goor dat we niet wisten hoe snel we weer weg moesten komen. Met de bus naar Semarang. Bleek ook een matige keus en ondanks 0 toeristen zaten wel alle hostels vol, zo raar kan het lopen. Dus verplicht naar een veel te duur hotel wat voor een duur hotel nog helemaal niet zo duur is. En bij Toko Oen was het best lekker eten. Verder leek het niet echt de moeite waard om te blijven en hadden we na al die steden wel weer behoefte aan een beetje rust. Dat reizen is echt dodelijk vermoeiend en zeker als je gelijk de volgende dag weer vertrekt en je die hele f*cking backpack weer moet inpakken vraag ik me soms af of we dit voor de lol doen. Ja, we doen dit voor de lol! (Kom ik zo nog wel op terug :-)) Vanuit Semarang zijn we met de bus naar Jepara aan de noordkust van Central Java gegaan. In de bus werden we zo opvallend beroofd (althans poging tot) dat het bijna lachwekkend was, maar eigenlijk ook bestwel scary. Drie dronken gasten wilde geld omdat ze met bierdoppen konden rammelen, maar dat leek me wat overdreven. Toen we niks wilde geven begonnen ze aan onze zakken te voelen en Boddie door elkaar te schudden. Het ging bestwel lang door en in het geheel niemand die te hulp schoot. We bleven maar gewoon zitten zonder op verzoeken in te gaan en toen ik ook m'n schoenen niet wilde afgeven zijn ze maar afgetaaid. Op hoop van zege moest de reis toen nog beginnen. Jepara was een verademing met een homestay aan de haven waar we drie nachten gebleven zijn en veel gewandeld hebben. De 1e avond toen we aan het water van de zonsondergang zaten te genieten raakte we aan de praat met Christian die z'n best aan het doen was z'n hond moe te krijgen in zee. Hij heeft ons een restaurantje in de buurt aangeraden waar we drie dagen lang hetzelfde gegeten en gedronken hebben en waar we als een soort koninklijkheden ontvangen werden. Je moest ongeveer een km lopen om aan het eind van het restaurant op het terras te komen en tijdens die route verschijnen er steeds meer poppetjes die in een rijtje je op staan te wachten en je vriendelijk toeknikken. Vervolgens komen er twee bij je tafel staan om je bestelling op te nemen en wordt dat met veel excuse me's op tafel gezet. Op de terugweg weer hetzelfde en word je uitgebreid bedankt waarop wij ook zo vriendelijk mogelijk lachen en 8x terima kasih zeggen. Verder niet zo heel veel te doen hier, maar we moesten wachten op de boot die op zaterdag naar de Kirimunjawa eilanden vertrok. Een tochtje van 6/7 uur, maar dan weet je weer waarvoor je het doet!! (Ik zal zo iets met foto's proberen, want uitleggen hoe mooi een wit strand en blauwe zee is heeft toch minder effect.) De eerste avond en de dagen die daarop volgde hebben we bij Ester met de Indo's van het buffet mee gegeten. Bestwel bijzonder sfeertje hier omdat er nauwelijks buitenlandse toeristen zijn, maar de Indonesiërs zelf dier hier naartoe komen voor een vakantietje. We hebben een snorkeltour gedaan met een leuke groep Indo's waar we de grootste lol mee hadden. Tijdens de lunch waarbij we op een kleedje in de schaduw onze vis met rijst zaten te nuttigen kwam er een kipje voorbij die door een van die gasten aan z'n poten gegrepen wordt en onder een hutje geslingerd. Tja, dat maak je thuis toch niet zo snel mee :-) Jammer dat Boddie bang is voor vissen (je leert elkaar toch goed kennen op zo'n reis), want het snorkelen was echt geweldig. Koraal waar je gewoon doorheen zwemt en vissen die een broodje uit je hand eten. En elke keer weer een nieuw eiland met nog witter zand en nog blauwer water en nog mooier uitzicht! Als klap op de vuurpijl was er aan het eind van de dag nog een aflevering van swimming wis the sharks, maar die hebben we alleen van een afstandje bekeken. Vanaf de haven hebben we de zon in de zee zien zakken en afscheid genomen van onze vrienden voor een dag (gelukkig hebben we de foto's nog!). Na nog een dagje bijkomen van het bijkomen zijn we vanochtend weer met de boot terug naar Jepara gegaan en konden we nogmaals genieten van ons favoriete diner mie gadog Jawa en een avocado juice. Morgen zetten we onze reis voort richting Surabaya! Nog even wat onnuttige redenen in een ongestructureerd rijtje om Indonesië wel/niet leuk te vinden: Je hoeft hier nooit een jas aan! Je hebt geen wc papier nodig! Katten hebben hier geen staart! Niemand lijkt hier een zwaar leven te hebben. Laat staan een heel zwaar leven! Je komt nooit te laat voor de bus. Noch te vroeg. En je halte is nooit ver weg! Ze zijn hier echte 'angry birds' fan! Je hoeft niet te sporten om je helemaal lens te zweten! Ze maken hier avocado juice met chocoladesiroop! Je kunt je ontdoen van je Hollandse 'slow eater, fast walker' mentaliteit. Bier komt hier in hele liters per fles! En wij vinden dat zoveel dat we maar niks drinken! Boddie heet hier 'gado gado' (groente in pinda saus)! We hebben meer Nederlands aan Indonesiërs geleerd dan zij Indonesisch aan ons! Een visum verlengen schijnt in het geheel niet te doen te zijn en als laatste tip hebben we gekregen om maar niks te doen en te kijken of je dan in het gevang komt! Ons geld gaat drie keer zo hard dan we hadden begroot! Bij de meest bekende en voorkomende ATM kun je alleen met een 10 cijferige pincode pinnen! Ibu's zijn masters om zo ranzig mogelijke kleding zo lekker mogelijk te laten ruiken! Geiten hebben altijd voorrang! En nog zo van die dingen! PS: ik vind het nog steeds leuk om sms'jes te krijgen, maar ik stuur weinig terug wegens hoge kosten! Een algehele Indonesische maaltijd krijg je daarvoor :-) simkaart van hier wordt aan gewerkt! Tot de volgende keer, sampai nanti!

Boddie & Soll's 1e week in Indonesië

Lieve lezers! Daar zijn we dan! Allereerst voor de volgers die ons letterlijk willen volgen volgt nu de volgende route in chronologische volgorde: Jakarta (Java) met vliegtuig Naar Bogor met bus + minibus Naar Bandung met bus + taxi Naar Pangandaran met trein + becak+ minibus + bus (sjesos) Jakarta hebben we in principe overgeslagen, alleen een overnachting in de buurt van het vliegveld. Het door ons uitgezochte hotel bleek niet meer te bestaan, dus we hebben we ons gewoon maar ergens naartoe laten brengen. Dat liep allemaal vrij soepeltjes met de volgende dag zelfs een ontbijtje, ons eerste voedsel in Indonesië: 2 witte boterhammen met boter en jam! We werden weer gratis terug naar het vliegveld gebracht (wat een meevallers allemaal) en hebben daar een bus naar Bogor genomen, bekend om haar Botanische tuinen. Op de intense verkeersdrukte waar we na de busrit in belandden hadden we niet helemaal gerekend en het duurde even voor we uitgevogeld hadden waar we waren en hoe we op plaats van bestemming kwamen. Uiteindelijk heeft een lief schoolmeisje ons met duidelijke instructies in een minibus gesitueerd. Toen we met elkaar in overleg waren over welk hostel te nemen en een voorbijganger ving een naam op kregen we direct een escort daar naartoe met hulp bij het oversteken :-) wat we nu trouwens al echt heul goed zelf kunnen! Superprettig hostel waar we de 1e dag niks anders gedaan hebben dan chillen, eten (enak sekali!), kaarten, praatjes maken en oefenen op de Behasa Indonesia skills. De volgende dag toch maar even die tuinen bezocht en ons laten onderdompelen in Indonesische hitte, drukte, herrie, vriendelijkheid en glimlachen. Vooral blijven lachen! De mensen hier zijn ontzettend lief en behulpzaam en we krijgen behoorlijk veel aandacht. Ik denk dat we al bij een stuk of 20 Indonesische gezinnen op een familiekiekje staan. En schoolkinderen die Engels oefenen komen met de meest rare verzoeken. Toen Boddie het verzoek kreeg met een 11jarig meisje mee naar huis te gaan moest Soll toch even ingrijpen. Volgende bestemming was Bandung. Omdat we een half uur voor vertrek nog niet echt een idee hadden wat te doen besloten we met de familie van het hostel mee te gaan, waar we een tourtje van zouden krijgen en ons vervolgens bij onze bestemming zouden afzetten. Leuk geregeld dachten we, maar we pasten toch niet in de auto en het feest ging niet door. Toch maar met local transport en het laatste stukje met de taxi. Keurig afgezet bij een veel te chique hotel! De prijs voor een kamer bleek ook niet helemaal in ons budget te passen. Bleek een renovatie te zijn geweest waar de lonely planet nog niet helemaal van op de hoogte was. Lopend naar het volgende hostel waar we goor en bezweet aankwamen en nog goorder en bezweter weer vertrokken de volgende dag. Een enorme uitdaging om van de ene kant naar de andere kant van de stad te komen qua verkeer en soms hadden we even een mannetje met een fluitje/oversteek licht nodig, maar over het algemeen redden we ons behoorlijk prima (als Boddie Soll niet aan haar lot overlaat). We hebben nog een leuk bandje zien optreden, maar om nog een dag langer te blijven zagen we niet echt zitten en alle mooie bezienswaardigheden die in de buurt schijnen te zitten hebben we gelaten voor wat ze zijn. De volgende ochtend een prachtige treinrit langs rijstvelden en zwaaiende kinderen naar Banjar. Van daaruit een bizarre tocht met domme beslissingen en veel te hoge prijzen naar Pangandaran. Daar aangekomen liepen we het laatste stukje richting de kust waar de irritaties tot een hoogtepunt kwamen en moest zelfs de lonely planet het ontgelden en werd ferm op de grond gesmeten. Een goeie communicatie daar gaat het allemaal om :-) dus daar werken we aan! Gelukkig is het hier prachtig en konden de emoties lekker relaxed tot uiting komen. Mede dankzij het boekje voor moeilijke momenten die we vanuit Nederland hadden meegekregen. Bedankt Koen!, Mara!, mam, pap, Mars, Heini en Elfriede, Marieke (en Jonne), Henk en Hermien. Heel lief! Nu dus nog steeds Pangandaran waar we gister Boddie's verjaardag gevierd hebben (bedankt voor de felicitaties) en vandaag gesurfd hebben. Het bevalt ons hier wel, dus misschien blijven we nog een dagje. We hebben tenslotte alle tijd!!! Tot de volgende keer!

Boddie & Soll zijn klaar voor vertrek!

Bedankt voor alle fijne afscheidjes en tot in Indonesia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Malariapillen besteld!

Boddie & Soll hebben malariapillen besteld voor de helft van de prijs!