Lieve lezers! Daar zijn we dan! Allereerst voor de volgers die ons letterlijk willen volgen volgt nu de volgende route in chronologische volgorde: Jakarta (Java) met vliegtuig Naar Bogor met bus + minibus Naar Bandung met bus + taxi Naar Pangandaran met trein + becak+ minibus + bus (sjesos) Jakarta hebben we in principe overgeslagen, alleen een overnachting in de buurt van het vliegveld. Het door ons uitgezochte hotel bleek niet meer te bestaan, dus we hebben we ons gewoon maar ergens naartoe laten brengen. Dat liep allemaal vrij soepeltjes met de volgende dag zelfs een ontbijtje, ons eerste voedsel in Indonesië: 2 witte boterhammen met boter en jam! We werden weer gratis terug naar het vliegveld gebracht (wat een meevallers allemaal) en hebben daar een bus naar Bogor genomen, bekend om haar Botanische tuinen. Op de intense verkeersdrukte waar we na de busrit in belandden hadden we niet helemaal gerekend en het duurde even voor we uitgevogeld hadden waar we waren en hoe we op plaats van bestemming kwamen. Uiteindelijk heeft een lief schoolmeisje ons met duidelijke instructies in een minibus gesitueerd. Toen we met elkaar in overleg waren over welk hostel te nemen en een voorbijganger ving een naam op kregen we direct een escort daar naartoe met hulp bij het oversteken :-) wat we nu trouwens al echt heul goed zelf kunnen! Superprettig hostel waar we de 1e dag niks anders gedaan hebben dan chillen, eten (enak sekali!), kaarten, praatjes maken en oefenen op de Behasa Indonesia skills. De volgende dag toch maar even die tuinen bezocht en ons laten onderdompelen in Indonesische hitte, drukte, herrie, vriendelijkheid en glimlachen. Vooral blijven lachen! De mensen hier zijn ontzettend lief en behulpzaam en we krijgen behoorlijk veel aandacht. Ik denk dat we al bij een stuk of 20 Indonesische gezinnen op een familiekiekje staan. En schoolkinderen die Engels oefenen komen met de meest rare verzoeken. Toen Boddie het verzoek kreeg met een 11jarig meisje mee naar huis te gaan moest Soll toch even ingrijpen. Volgende bestemming was Bandung. Omdat we een half uur voor vertrek nog niet echt een idee hadden wat te doen besloten we met de familie van het hostel mee te gaan, waar we een tourtje van zouden krijgen en ons vervolgens bij onze bestemming zouden afzetten. Leuk geregeld dachten we, maar we pasten toch niet in de auto en het feest ging niet door. Toch maar met local transport en het laatste stukje met de taxi. Keurig afgezet bij een veel te chique hotel! De prijs voor een kamer bleek ook niet helemaal in ons budget te passen. Bleek een renovatie te zijn geweest waar de lonely planet nog niet helemaal van op de hoogte was. Lopend naar het volgende hostel waar we goor en bezweet aankwamen en nog goorder en bezweter weer vertrokken de volgende dag. Een enorme uitdaging om van de ene kant naar de andere kant van de stad te komen qua verkeer en soms hadden we even een mannetje met een fluitje/oversteek licht nodig, maar over het algemeen redden we ons behoorlijk prima (als Boddie Soll niet aan haar lot overlaat). We hebben nog een leuk bandje zien optreden, maar om nog een dag langer te blijven zagen we niet echt zitten en alle mooie bezienswaardigheden die in de buurt schijnen te zitten hebben we gelaten voor wat ze zijn. De volgende ochtend een prachtige treinrit langs rijstvelden en zwaaiende kinderen naar Banjar. Van daaruit een bizarre tocht met domme beslissingen en veel te hoge prijzen naar Pangandaran. Daar aangekomen liepen we het laatste stukje richting de kust waar de irritaties tot een hoogtepunt kwamen en moest zelfs de lonely planet het ontgelden en werd ferm op de grond gesmeten. Een goeie communicatie daar gaat het allemaal om :-) dus daar werken we aan! Gelukkig is het hier prachtig en konden de emoties lekker relaxed tot uiting komen. Mede dankzij het boekje voor moeilijke momenten die we vanuit Nederland hadden meegekregen. Bedankt Koen!, Mara!, mam, pap, Mars, Heini en Elfriede, Marieke (en Jonne), Henk en Hermien. Heel lief! Nu dus nog steeds Pangandaran waar we gister Boddie's verjaardag gevierd hebben (bedankt voor de felicitaties) en vandaag gesurfd hebben. Het bevalt ons hier wel, dus misschien blijven we nog een dagje. We hebben tenslotte alle tijd!!! Tot de volgende keer!