Selamat malam lieve lezers! Na al wat nieuwsgierige geluiden uit verschillende hoeken gehoord te hebben eindelijk weer een teken van leven uit het verre Indonesia! Daar waar bij jullie de herfst reeds is ingetreden (het is alweer oktober sjesos!) laat het regenseizoen hier nog even op zich wachten. Elke dag schijnt het zonnetje ons weer stralend tegemoet! Eigenlijk is de hitte niet te harden, maar ook dat went :-) Zoals gezegd zijn we nog een paar dagen aan de kust gebleven om vervolgens met de trein naar Yogyakarta te gaan. Een grote stad, ook druk, maar op een andere manier en qua sfeer veel relaxter. Een echte shopstad met overal kraampjes langs de weg waar ze vooral veel van hetzelfde verkopen voor weinig (na afdingen). Veel bezienswaardigheden zijn op loopafstand dus we hebben de eerste dag een soort van 100% Yogyakarta stadswandeling gemaakt. Af en toe stonden we voor een gesloten hek wegens vrijdag-alles-gaat-vroeg-dicht-moslimdag. Ook nog een immense pasar bezocht met meerdere verdiepingen, waar Boddie zich heeft laten adviseren over haargroei producten en we van een bapak even aan z'n kruiden mochten ruiken. Verder hebben we vanuit hier de tempels van Borobudur bezocht, best leuk, maar dan toch minder indrukwekkend dan de reisboekjes doen vermoeden. Onze homestay was heel fijn met dakterras en een kast met Nederlandse boeken. Namens de smaakboddie kan ik melden dat de nasi goreng die hier voor het ontbijt gemaakt werd voorlopig op 1 staat! Mede door het hoge gehalte Nederlanders hadden we wel weer zin om door te gaan en hebben we voor de volgende bestemming de iets minder toeristische plaats Solo uitgekozen. Een niet al te lange treinreis en een vervolgens veel te lange wandeling later bleken hier inderdaad weinig toeristen, maar ook geen kont te doen. Een eetgelegenheid was nauwelijks te vinden en het hostel wat ons het paradijs beloofde was meer een soort gevang (we zaten letterlijk opgesloten) en zo goor dat we niet wisten hoe snel we weer weg moesten komen. Met de bus naar Semarang. Bleek ook een matige keus en ondanks 0 toeristen zaten wel alle hostels vol, zo raar kan het lopen. Dus verplicht naar een veel te duur hotel wat voor een duur hotel nog helemaal niet zo duur is. En bij Toko Oen was het best lekker eten. Verder leek het niet echt de moeite waard om te blijven en hadden we na al die steden wel weer behoefte aan een beetje rust. Dat reizen is echt dodelijk vermoeiend en zeker als je gelijk de volgende dag weer vertrekt en je die hele f*cking backpack weer moet inpakken vraag ik me soms af of we dit voor de lol doen. Ja, we doen dit voor de lol! (Kom ik zo nog wel op terug :-)) Vanuit Semarang zijn we met de bus naar Jepara aan de noordkust van Central Java gegaan. In de bus werden we zo opvallend beroofd (althans poging tot) dat het bijna lachwekkend was, maar eigenlijk ook bestwel scary. Drie dronken gasten wilde geld omdat ze met bierdoppen konden rammelen, maar dat leek me wat overdreven. Toen we niks wilde geven begonnen ze aan onze zakken te voelen en Boddie door elkaar te schudden. Het ging bestwel lang door en in het geheel niemand die te hulp schoot. We bleven maar gewoon zitten zonder op verzoeken in te gaan en toen ik ook m'n schoenen niet wilde afgeven zijn ze maar afgetaaid. Op hoop van zege moest de reis toen nog beginnen. Jepara was een verademing met een homestay aan de haven waar we drie nachten gebleven zijn en veel gewandeld hebben. De 1e avond toen we aan het water van de zonsondergang zaten te genieten raakte we aan de praat met Christian die z'n best aan het doen was z'n hond moe te krijgen in zee. Hij heeft ons een restaurantje in de buurt aangeraden waar we drie dagen lang hetzelfde gegeten en gedronken hebben en waar we als een soort koninklijkheden ontvangen werden. Je moest ongeveer een km lopen om aan het eind van het restaurant op het terras te komen en tijdens die route verschijnen er steeds meer poppetjes die in een rijtje je op staan te wachten en je vriendelijk toeknikken. Vervolgens komen er twee bij je tafel staan om je bestelling op te nemen en wordt dat met veel excuse me's op tafel gezet. Op de terugweg weer hetzelfde en word je uitgebreid bedankt waarop wij ook zo vriendelijk mogelijk lachen en 8x terima kasih zeggen. Verder niet zo heel veel te doen hier, maar we moesten wachten op de boot die op zaterdag naar de Kirimunjawa eilanden vertrok. Een tochtje van 6/7 uur, maar dan weet je weer waarvoor je het doet!! (Ik zal zo iets met foto's proberen, want uitleggen hoe mooi een wit strand en blauwe zee is heeft toch minder effect.) De eerste avond en de dagen die daarop volgde hebben we bij Ester met de Indo's van het buffet mee gegeten. Bestwel bijzonder sfeertje hier omdat er nauwelijks buitenlandse toeristen zijn, maar de Indonesiërs zelf dier hier naartoe komen voor een vakantietje. We hebben een snorkeltour gedaan met een leuke groep Indo's waar we de grootste lol mee hadden. Tijdens de lunch waarbij we op een kleedje in de schaduw onze vis met rijst zaten te nuttigen kwam er een kipje voorbij die door een van die gasten aan z'n poten gegrepen wordt en onder een hutje geslingerd. Tja, dat maak je thuis toch niet zo snel mee :-) Jammer dat Boddie bang is voor vissen (je leert elkaar toch goed kennen op zo'n reis), want het snorkelen was echt geweldig. Koraal waar je gewoon doorheen zwemt en vissen die een broodje uit je hand eten. En elke keer weer een nieuw eiland met nog witter zand en nog blauwer water en nog mooier uitzicht! Als klap op de vuurpijl was er aan het eind van de dag nog een aflevering van swimming wis the sharks, maar die hebben we alleen van een afstandje bekeken. Vanaf de haven hebben we de zon in de zee zien zakken en afscheid genomen van onze vrienden voor een dag (gelukkig hebben we de foto's nog!). Na nog een dagje bijkomen van het bijkomen zijn we vanochtend weer met de boot terug naar Jepara gegaan en konden we nogmaals genieten van ons favoriete diner mie gadog Jawa en een avocado juice. Morgen zetten we onze reis voort richting Surabaya! Nog even wat onnuttige redenen in een ongestructureerd rijtje om Indonesië wel/niet leuk te vinden: Je hoeft hier nooit een jas aan! Je hebt geen wc papier nodig! Katten hebben hier geen staart! Niemand lijkt hier een zwaar leven te hebben. Laat staan een heel zwaar leven! Je komt nooit te laat voor de bus. Noch te vroeg. En je halte is nooit ver weg! Ze zijn hier echte 'angry birds' fan! Je hoeft niet te sporten om je helemaal lens te zweten! Ze maken hier avocado juice met chocoladesiroop! Je kunt je ontdoen van je Hollandse 'slow eater, fast walker' mentaliteit. Bier komt hier in hele liters per fles! En wij vinden dat zoveel dat we maar niks drinken! Boddie heet hier 'gado gado' (groente in pinda saus)! We hebben meer Nederlands aan Indonesiërs geleerd dan zij Indonesisch aan ons! Een visum verlengen schijnt in het geheel niet te doen te zijn en als laatste tip hebben we gekregen om maar niks te doen en te kijken of je dan in het gevang komt! Ons geld gaat drie keer zo hard dan we hadden begroot! Bij de meest bekende en voorkomende ATM kun je alleen met een 10 cijferige pincode pinnen! Ibu's zijn masters om zo ranzig mogelijke kleding zo lekker mogelijk te laten ruiken! Geiten hebben altijd voorrang! En nog zo van die dingen! PS: ik vind het nog steeds leuk om sms'jes te krijgen, maar ik stuur weinig terug wegens hoge kosten! Een algehele Indonesische maaltijd krijg je daarvoor :-) simkaart van hier wordt aan gewerkt! Tot de volgende keer, sampai nanti!